آرامگاه جای کودکی نیست که هنوز زمان اندکی را بین تاریکی رحم و تاریکی گور طی کرده است. کودکی که میخواهد بازیگوشانه جست و خیز کند و ببالد و شکوفا شود... قلمم می ماند وقتی به واژه های ببالد و شکوفا شود میرسم. چه تعداد از کودکانی که هر روز از زایشگاه ها و خانه ها پا به عرصه حیات و "جامعه" می گذارند، می توانند بالیدن و شکوفا شدن را تجربه کنند؟
جامعه ای که قرار است جامه نو به تن کند و جامه کهنه را به باد بسپرد اول از همه باید تعاریفش را نو کند. تعاریف "بالیدن و شکوفا شدن"، تعاریف "بازیگوشی" و "کودکی"! قطعا تعریف کودکی در دنیای مدرن با تعریف آن در دنیای کهنه متفاوت است. در دنیای مدرن، کودکی آن سرخطی نیست که انتهایش به بزرگسالی میرسد.
کودکی مفهومی یک بعدی و انتزاعی نیست، یک مرحله نیست، بلکه یک ساختار اجتماعی تام است که با طبقه، جنسیت و نژاد در هم آمیخته است، پدیده ای اجتماعی است که با ساختارهای سیاسی و اقتصادی و فرهنگی جامعه کنش متقابل دارد. کودکی، پدیده ای منفعل نیست بلکه پدیده ای است که می تواند فعالانه و کنشمندانه ساختارهای اجتماعی را تحت الشعاع قرار دهد . به همین دلیل است که ما در جوامع گوناگون با کودکی های واحد و یکسان روبرو نیستیم. در یک جامعه واحد نیز، ما با کودکی های یکسانی سروکار نداریم.
بنابراین نگاه جامعه شناسی به کودکی نگاهی چندجانبه و فراگیر و تام است. تا زمانی که کودکی بعنوان پدیده ای اجتماعی تعریف نشود و ابعاد اجتماعی آن مورد بررسی های جامعه شناختی قرار نگیرد و موضوع فقط به مطالعات خرد و بیولوژیک یا روان شناختی محدود شود، ساختارهای کهنه کودکی درهم نمی شکند. ساختارهای کهنه ای که کودکی را مرحله ای بیولوژیک و روان شناختی میداند که در مناسبات خانوادگی و روابط والدین و فرزندان طی می شود. ساختارهای کهنه کودکان را صرفا متعلق به خانواده می دانند (بخشی از اموال پدران خانواده) و در بیشتر موارد به هنگام جدایی زن و شوهر، کودکان نیز وارد چانه زنی های طلاق میشود. ساختارهای کهنه، کودکان را بعنوان کنشگرانی اجتماعی که سلامت روان و جسمشان میتواند بر جامعه تاثیر بگذارد، در نظر نمیگیرند، بلکه آنها را موجوداتی وابسته، منفعل و ضعیف می دانند که فقط نیاز به "مراقبت" دارند و می توانند این "مراقبت" را از آنها دریغ کنند یا به آنها ببخشند...
و عجیب است جامعه ای که قرار است رخت نو به تن کند، هنوز در دانشگاه هایش رشته مطالعات کودکان جایگاهی ندارد و حتی واحدی به آن اختصاص نمی یابد.
بالندگی و شکوفایی و کنشمندانه بودن کودکان در ساختارهای جامعه اولویت و اهمیتی ندارد. در ساختارهای کهنه مهم این است که خانواده ها فرزندخواه و فرزند آور باشند و فرزند آوری به جشن باشکوهی تبدیل شود؛ بی آنکه کودکی از جایگاهی برخوردار باشد که بسترش خاک گورستان نباشد.
منصوره موسوی
بقیه مطالب را در روزنامه قانون امروز بخوانید:
http://www.ghanoondaily.ir/fa/news/main/111034/----اگر-شاهد-کودک‌آزاری-باشید،-چه-می-کنید؟-
و در ایرنا:
http://www.irna.ir/fa/News/83055435
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر